29-01-2024
Plezier, passie en een bijzonder voetbalsysteem
Bron: Clubblad 2023-4
Door: Sander Esselink
Buiten is het erg guur weer. Na een hele dag regen begint het in de avond ook nog eens te sneeuwen. Het is écht koud en nat buiten. Voor de lampen die de voetbalvelden verlichten, gaat een continue waas aan natte sneeuwvlokken voorbij. Een mooi gezicht, maar… brrrr. Het heeft de Sint zelfs doen besluiten om deze avond en nacht niet op pad te gaan. Kun je nagaan. Het is dan ook niet heel vreemd dat op deze maandagavond in november de training van de JO15-3 toch uiteindelijk niet doorgaat. Normaal gesproken zouden regen en wind Björn Dierckx en zijn jongens niet deren, maar vanavond wordt het ook hen toch iets teveel van het goede. We duiken snel de altijd warme sportkantine in voor een gesprek over een bijzonder voetbalsysteem, plezier en passie!
Bevlogen autodidact
Tijdens het maken van de afspraak voor het interview stelde Björn de vraag: “Hoe zijn jullie bij mij uitgekomen?” Een mooi vraag, hoe komt dat eigenlijk? “Normaal hebben we niet echt het idee dat we het belangrijkste team zijn of zo”, licht Björn zijn vraag die avond nader toe. Binnen een vereniging gaat de aandacht inderdaad al snel uit naar de eerste selectieteams. Maar dit is misschien wel een valkuil. Teams als JO15-3 zijn zeker even zo belangrijk voor een vereniging en verdienen dus ook net zo goed aandacht. En zo kwamen we bij Björn terecht, die voor het eerst van zijn leven trainer is. En ook nog eens van een heel mooi team.
“Vroeger ben ik ooit begonnen bij de Grol, bij de F-pups. In de D-jeugd ben ik gestopt. Toen ben ik naar handbal gegaan. Dat paste veel beter bij mij en heb ik heel lang gedaan. Eerst bij de HV Grol en later, toen het herenhandbal in Groenlo werd opgeheven, bij Erix in Lichtenvoorde.” Maar een aantal jaren geleden moest Björn vanwege blessures stoppen met de handbalsport. En eigenlijk kwam hij ook helemaal niet meer bij de Grol. Totdat hij via-via toch weer in contact kwam met de voetvalvereniging Grol. “Via een kameraad van mij, die hier voetbalt, hoorde ik dat ze nog trainers nodig hebben. En toen hadden we het er een keer ’s avonds over: “Is dat niet wat voor jou?” Toen dacht ik: “Ja-ja-ja… Ja eigenlijk wel!” Zijn eerste intenties waren om als assistent-trainer te beginnen, maar toen hij bij Grol kwam werd hem de vraag gesteld of hij niet een team wilde coachen, er was namelijk sprake van een gebrek aan coaches. “Ja doe maar, laten we maar doen. En zo ben ik er in gerold.” Nu is hij trainer en coach van de JO15-3, het team waar Boris Lammers de aanvoerdersband draagt. Op vraag of Björn het goed doet, antwoordt Boris met een brede glimlach: “Jazekers! En hij is zeker ook enthousiast.”
Dat Björn enthousiast, maar vooral ook gedreven en bevlogen is, wordt snel duidelijk. Een trainerscursus heeft hij nooit gevolgd, maar hij heeft weldegelijk kennis opgedaan, weet wel veel van tactieken. Deze heeft hij zich op een bijzondere manier eigen gemaakt, zo vertelt hij zelf. Een autodidact dus. “Het klinkt misschien knullig of zo.. maar via ‘Football manager’, ik heb vroeger uren en uren Football manager gespeeld, wel meer dan duizend uur. Daardoor kreeg ik al die tactische kennis, ook over bijvoorbeeld positionering. Je bent echt een manager.” Bij dit spel gaat het vooral ook om voetbaltactieken, waar je ook teams moet trainen en kampioen kunt worden, het is dus geen FIFA. Boris kent Football manager wel. “Maar ik heb het nooit gespeeld.” Nieuw voetbalsysteem Langzaam wordt duidelijk dat Björn zijn geheel eigen kijk op voetbal heeft . Mede door het spelen van Football manager heeft hij een eigen visie ontwikkeld. Zo gebruikt hij bijvoorbeeld niet het bekende 4-3-3-systeem. “Ik kijk niet naar 4-3-3. Nee, daar ben ik helemaal niet van”, zegt Björn heel overtuigend. “Ik heb bijvoorbeeld mijn eigen opstelling, dat werkt perfect. Dat zit er al helemaal in bij de jongens.” Boris begint te grijzen en beaamt wat zijn trainer zegt. “Als wij 4-3-3 zouden spelen dan zou hij weg gaan. Dat zei hij gelijk al aan het begin. We staan nu derde, dus het werkt ook mooi.” Inderdaad lijkt het te werken, want het team draait bovenin mee in de competitie, dat zegt genoeg. De vorige fase stond het team van Björn nog tweede en momenteel (= eind november), in de tweede fase staan ze derde. Maar ze hebben nog een wedstrijd minder gespeeld. De systematiek werkt goed. “Jaja, lacht Björn trots, “Ik heb gewoon een bepaalde tactiek, wij spelen vooral 4-2-3-1. Met twee verdedigende middenvelders, dan maak je de tegenstander helemaal gek. Dat snappen ze niet. Daar kunnen ze niet op anticiperen.
En als je je focus verliest, dat is net als bij handbal, dan gaat je kwaliteit naar beneden. Als je simpel speelt dan kan de tegenstander daar op schakelen. Negen van de tien keer werkt het.” De tegenstander weet niet hoe ze met de eigenzinnige speelwijze van JO15-3 moet omgaan. Mede ook omdat men totaal niet gewend is om er tegen te spelen. Ook spelers moesten in het begin erg wennen, vertelt Boris. Dat is natuurlijk ook niet zo gek, als je eerder vrijwel altijd 4-3-3 hebt gespeeld. “Bijna niemand snapte het in het begin, veel mensen liepen dan rechtsvoor terwijl ze centrale verdediger waren. Het is wennen aan je plek, weten wat je moet doen en zo. Dat gaat nu helemaal mooi! We proberen er ook op te trainen, maar het is vooral in de wedstrijd dat je er aan moet wennen. Björn let op wat er dan in de wedstrijd fout gaat en daar trainen we dan op.”
Duidelijkheid zorgt voor plezier
Het is een hele uitdaging, een heel team van ‘veertien/vijft ienjarigen’ in je eentje trainen en leiden. En dat dan ook nog in je allereerste jaar als trainer. Tijdens het trainen komt Björn eigenlijk handen tekort; omdat hij alleen is, kan hij niet even een voetballer alleen nemen om één-opéén iets specifieks te trainen. Maar hij redt zich. Terug naar de basis, dat is wat hij wilde met zijn jongens, positiespel, basistechnieken als dribbelen, en het werkt. Björn: “Ik heb de jongens écht zien groeien. Sommige jongens zijn zo gegroeid, omdat je er bovenop zit. Dat gaat niet altijd even vriendelijk. Ik ben heel duidelijk.” “Hij laat zijn mening wel weten”, vult Boris grinnikend aan. In het begin moesten de jongens er wel aan wennen. Uiteindelijk werkt het wel, iedereen is er bij gebaat en zorgt het ook voor plezier. “We doen het met zijn allen”, zegt Björn, “ik heb natuurlijk ook geen ervaring als trainer en heb de hulp van de jongens ook nodig. Zo helpen we elkaar. Als ik het even niet weet met het trainen dan zegt Boris bijvoorbeeld: “Laten we dit en dat gaan doen.” Dat is toch mooi!”
Gelukkig krijgt Björn naast het veld wel hulp en ondersteuning van de ouders, anders zou het ook niet te doen zijn. De ouders vlaggen en zorgen voor het rij- en wasschema. Dat hoeft Björn er dus gelukkig niet allemaal bij te doen. Maar een paar handen (leiders) erbij was natuurlijk wel fijn geweest.
Naar de derde klasse
Dat Björn gedreven is, hadden we al geconstateerd. Boris weet dit nog goed te illustreren aan de hand van een voorbeeld: “Vooral op de momenten dat we een tegengoal krijgen, dan heeft hij in de rust of na de wedstrijd heel vaak de uitspraak: ‘Ik had de hele dugout wel op kunnen eten!!!’ Beide heren moeten hard lachen.
De gedrevenheid van Björn lijkt wel te zijn overgeslagen op zijn talenten. Ze draaien bovenin mee in de competitie en hopen te kunnen promoveren naar de derde klasse. Dat is het streven. Het is belangrijk dat de aandacht niet alleen is gericht op de selectieteams, ook een derde team telt mee en is belangrijk voor een vereniging. Björn weet het heel mooi te verwoorden: “We zijn niet een derde team - wij zijn hét derde team!”
En daar is niks aan gelogen…
